Իգնատ Մամյանը գրական ասպարեզ է եկել 70– ականների սերնդի հետ:
Բարձրագույն կրթություն ստանալուց հետո սկսել է իր աշխատանքային և ստեղծագործական ուղին հայրենի Նոյեմբերյանի «Ծիածան» շրջանային թերթում, իսկ 1976-1980 թթ. եղել է «Սովետական Հայաստան» պաշտոնաթերթի թղթակիցը հանրապետության տարբեր շրջաններում: 1980-ին նշանակվել է «Ծիածան»-ի գլխավոր խմբագիր, իսկ 1982-ից՝ «Գրական թերթի» պատասխանատու քարտուղար:
Հատկապես այդ տարիներին Ի. Մամյանը գրական և ընթերցողական հասարակայնության ուշադրությունը գրավեց իր բազմաթիվ ակնարկներով, որոնք հարազատորեն արտացոլում էին հայրենի հողի և այդ հողին իրենց աշխատանքով ու երազանքներով շունչ և կենդանություն հաղորդող մարդկանց կերպարները:
Մամյան-ակնարկագիրն ու հրապարակախոսը որսում էր կյանքի զարկերակը, արծարծում հրատապ պրոբլեմներ, բայց նաև բերում իր հետ բանաստեղծի գրչին հատուկ գեղարվեստական արտահայտչականություն:
Իր առաջին գիրքը՝ «Հանդի հաց» ժողովածուն, հրատարակեց 1978 թվականին: Հետագա ժողովածուներում («Երկնաքարեր», 1985,«Հիշողության կղզիներ», 1987, «Ոգեկանչ», 1996, «Վայրի մեղր», 1999 և այլն) նա դրսևորեց իրեն որպես քնարական ու քաղաքացիական խառնվածքի բանաստեղծ:
Ի. Մամյանի գրողական ձիրքը նույնպիսի համոզչականությամբ արտահայտվեց նաև գեղարվեստա-վավերագրական արձակում, որի լավագույն վկայություններից են «Մեթերհեմ բանտի կալանավորը» և «Վիրավոր լեռան ճիչը» գրքերը: Մամյան արձակագրի հիմնական թեման մեր ազգային-ազատագրական պայքարի անցյալ ու նորօրյա էջերն էին:
Ի. Մամյանը աշխատել է Հայաստանի գրողների միությունում՝ որպես գործադիր տնօրեն: Գրական մեր միջավայրը սիրում ու գնահատում էր նրան՝ իր մարդկային ուրույն խառնվածքի, աշխատասիրության, հասարակական նվիրումի և, իհարկե, գրական-ստեղծագործական ինքնատիպության համար:
Նա նաև Հայաստանի ժուռնալիստների միության անդամ Էր:
Ի. Մամյանի հիշատակը միշտ վառ կմնա նրան ճանաչողների և ընթերցողների սրտերում:
Հայաստանի գրողների միության վարչություն
Իգնատ Մամյանը բնածին տաղանդի տեր բանաստեղծ էր, մտավորականի այն տեսակը, որն ուներ սկզբունքներ և դրանց նվիրյալն էր, վերջապես, իր ժողովրդի, իր երկրի, հայրենի լեռնաշխարհի ճշմարիտ հրապարակագիրը:
Լևոն Անանյան
ՀԳՄ նախագահ
Բարեբախտություն ունեցել եմ նրա հետ երկարատև և՛ ուսանողական, և՛ ընկերական ճանապարհ անցնելու։
Նրան բարեբախտաբար շատ լավ գիտեմ որպես իսկապես շատ օրինավոր և շատ կարգին հայ մարդու:
Սամվել Մուրադյան
Գրականագետ
Իմ նախկին ուսանողի հետ մտերմիկ հարաբերությունն եմ ունեցել, հպարտացել և հպարտանում եմ նրան տվածով և խորունկ ափսոսանք հայտնում, որովհետև շատ ասելիք ուներ, որ չասաց:
Իգնատը բարությամբ խմորված մարդ էր, մարդամոտ, սրտամոտ: Նրա բացակայությունն աղքատացրեց իմ միջավայրը:
Կիմ Աղաբեկյան
ԵՊՀ դասախոս, գրականագետ
Իգնատի սարերում շարմաղ անձրևը մի պահ կտրվեց, ձիու արծաթ վրնջյունը կպավ լեռնաշխարհի ջրերին, նախնիների ձենը մի պահ կուչ եկավ, հին ու նոր ֆիդայիները լցրին հրացանները:
Եվ…Իգնատը եկա՞վ, թե՞ գնաց:
Նորից Իգնատի արծաթ եզերքում ազնիվ անձրևներ են շփշփալու, նորից կարոտի ձիերը վրնջալու են, ու իր չափանիշների հետ սարերն է բարձրանալու Իգնատը…
Հրաչյա Մաթևոսյան
Արձակագիր, հրապարակախոս
Ու միշտ անփոփոխ Ինքն Էր՝ բանաստեղծություն կլիներ գիրը, հրապարակախոսություն, թե, հատկապես վերջին տարիներին, մեր Ազատամարտի պայծառ ու մթին էջերի լրագրողական հետաքննություն: Չնայած՝ լրագրողական-ը սխալ ասացի, նույնիսկ ո՛չ գրողական՝ քաղաքացո՛ւ, մարդո՛ւ, Իգնատ Մամյանի՛ հետաքննություն, ինչպես ողջ կյանքում մարդուն, աշխարհը, տիեզերքն էր հետաքննել՝ խոր, դիպուկ ու ճշտախոս: Եվ դրանից է, որ մեզ համար խոսող հայելիներ էին իր գրքերը, իսկ ինքը՝ մեր ամեն օրվա, ամեն ժամվա ընկերը: Եվ իր գրքերի՛ ընկերը…
Ներսես Աթաբեկյան
Նրա կորուստը հայրենի բնության վավերագրողի կորուստն էր, ով խաշամի տակից ջուր խմելուց առաջ միշտ փաթաթվում էր հաճարենու բնին և նրա հետ դարերի մեջ կորած մեր պատմության հին էջերն էր փնտրում:
Նա կուրծքը դեմ տված անմռունչ, անհույս լավատեսի վճռականությամբ անբիծ էր ուզում պահել հայրենի եզերքի լազուրը, որ կոտրված թևով ժայռի տակ թպրտացող արծվին էլ ոչ ոք երկիր չի կարող խոստանալ…, բացի Իգնատ Մամյան բանաստեղծից: Իր բնութագիրն իր գիրն է, իսկականը…
Վանուշ Շերմազանյան
Շատ բան հասցրեց անել և շատ բան թողեց կիսատ: Այնպե՜ս էր շտապում, զգո՞ւմ էր ինչ-որ բան: Անպայման զգում էր, քանզի փոխվել էր, դարձել ինքնամփոփ ու հաճախ էր տագնապալի բաներ ասում:
Այո, նա շատ բան թողեց կիսատ, և շուրջս գոյացած ամայությունը վկայում է, որ նա մեզ էլ մի տեսակ կիսատ թողեց…
Հովհաննես Ղազարյան
Բանաստեղծ
Իգնատ, վաղամեռիկ իմ գրչեղբայր, հին ու հավատարիմ ընկեր… լիուլի՝ ստեղծագործական արգասավոր քո ճանապարհով, ժամանակի վերուվարումների մեջ ոչնչով չխաթարված մարդկային հաստատ, պայծաո նկարագրով։
Դու իմացար, համոզվեցիր, որ քեզ ընդունում ու սիրում են և՛ որպես, խորունկ, հոգեհույզ բանաստեղծի, և՛ կրակոտ, համարձակ հրապարակախոսի, և՛ իհարկե, տաղանդավոր արձակագրի, որ հմուտ գրիչ ունի ու կյանքի լայն ճանաչողություն։ Առանձնահատուկ էր քո սերն ու նվիրումը հատկապես հայրենի եզերքիդ հանդեպ, որի իսկական երգիչն ու պատմագիրը դարձար…
Լևոն Բլբուլյան
Բանաստեղծ
Իգնատի պարագայում բանաստեղծն ու հրապարակախոսը հավասարապես ներկա Էին:
Վստահորեն կարելի Է ասել, որ Վարդգես Պետրոսյանից ու Մարգո Ղուկասյանից հետո և նրանց շարքում Իգնատ Մամյանն իր հաստատուն տեղն ուներ…
Տիգրան Նիկողոսյան
Լրագրող
Լուսանկարը՝ Սեյրան Մալինցյանի
Շքեղ բացվել է աշնան տաք օրը,
Շռայլ բուրում է խունկն առավոտի.
Մայրս կանչում է իմ մեծ եղբորը,
Որ գա, մեր կարմիր աքլորը մորթի:
Եվ թթենու տակ սեղանը բացել,
Գալիս են հերթով, շուրջը բոլորում,
Մաճառը կարգին գինի չի դարձել,
Ըմբոստ խշշում է կավե սափորում:
Շարունակել կարդալ
Ա-ին
Այդպես վարանոտ մի նայիր դու ինձ,
Ես չեմ բաժանվում խաբված ու դժկամ,
Ես հեռանում եմ քո ճանապարհից
Որպես հին ընկեր, որպես բարեկամ։
Ես քեզ օրհնել եմ, որ դու միշտ կյանքում
Երջանիկ լինես, չունենաս թախիծ,
Ու հիմա, որպես քո մի տխրություն,
Ես հեռանում եմ քո ճանապարհից։
VIDEO
Շարունակել կարդալ